Fragment książki Prosthetic Culture: Photography, Memory and Identity, w której autorka bada wpływ nowych mediów – jako „protez” ciała – na procesy konstruowania tożsamości przez jednostkę. Jej zdaniem we współczesnych społeczeństwach zachodnich istnieje ścisły związek między widzeniem (zwłaszcza „widzeniem fotograficznym”) a kreowaną przez jednostki samowiedzą. Techniki widzenia sprawiają, że tożsamość jednostki stanowi w istocie pole nieustannych wizualnych negocjacji. W rozdziale Wspomnij mnie (Remember Me) autorka analizuje „syndrom fałszywej pamięci” jako szczególny przypadek auto-narracji opartej na źródłach z wielkiego archiwum medialnego; w tym kontekście konstrukcja biografii polega na przepisywaniu dostępnych publicznie przedstawień medialnych. Impulsem do tych procesów jest nostalgia za relacją, jaka istniała między pamięcią, podmiotem i przedmiotem poznania przed pojawieniem się fotografii.

Tekst dotyczy specyficznego nośnika pamięci, jakim są wystawy historyczne. Autor drobiazgowo i krytycznie analizuje konteksty dwóch wielkich niemieckich wystaw dotyczących problematyki wypędzeń ( wystawę w Domu Historii RFN oraz wystawę „Ucieczka i Wypędzenie”, przygotowaną przez Związek Wypędzonych) pozornie prezentujących odmienne podejście, odsłaniając ich wspólne założenia i zniuansowane podobieństwa, niemożliwe do wytropienia przez polskiego czytelnika. Tezą tekstu jest stwierdzenie zasadniczej zbieżności założeń obu wystaw.

Artykuł omawia i analizuje nowy typ telewizyjnego dokumentu filmowego na przykładzie Wirtualnej historii: Tajemnicy zamachu na Hitlera. (2004). Program ten oferuje efekt "przeniesienia w czasie".