„Słowo pisane, w tym drukowane – niesłusznie konotowane głównie z książką – jest słowem wizualnym w tym sensie, że znaczy nie tylko na mocy językowej treści zapisu, lecz także na mocy pozajęzykowej, materialnej formy i jej kontekstu sytuacyjnego. We współczesnej kulturze posttypograficznej czcionka z jednej strony uległa estetyzacji i – prywatyzacji, a z drugiej stała się środkiem wyrazu tożsamości jednostek i grup społecznych” (ze wstępu prof. Agnieszki Karpowicz i dr Marty Rakoczy).

Tytuł numeru nawiązuje do klasycznych kategorii ikonosfery i logosfery. Autorzy koncentrują się bowiem na typograficznym, wizualnym aspekcie współczesnego krajobrazu kulturowego. Opisują przede wszystkim praktyki oddolne, wernakularne lub antystrukturalne, tworzące własne narzędzia ekspresji i składające się na różnorodny, niełatwy do uchwycenia w jakichkolwiek esencjalizujących charakterystykach współczesny krajobraz typograficzny. Mowa jest o typosferze wytwarzanej przez grupy społeczne i dla nich jako przejawie tożsamości współczesnych typokultur, jak w zjawisku TypoPolo czy zinach. Przedmiot analiz stanowią też krajobrazy językowe – tablice informacyjne na terenach zamieszkiwanych przez mniejszości językowe czy obszarach przygranicznych. Opisywane są krajobrazy miejskie – strategie kształtowania szaty informacyjnej na osiedlach mieszkaniowych, a także taktyki przeciwstawiania się im poprzez partyzantkę antyreklamową. Rola typografii w kulturze popularnej wydaje się nie tyle słabnąć pod naporem nowych mediów, ile wzrastać, o czym świadczą na przykład eksponowanie nadruków na koszulkach czy popularny serial.