W ostatnich latach daje się zauważyć wzmożone zainteresowanie rozmaitymi kontekstami oddziaływania dźwięku w kulturze współczesnej. Medioznawcy opisują funkcje nowej oralności, będącej wynikiem przeobrażeń technologicznych, oraz wskazują na zanikanie znanych od lat form zapośredniczania dźwięku. (...) Wraz z dewaluacją taśmy magnetofonowej z jednej strony oraz rozwojem komputeryzacji z drugiej rodzi się potrzeba sproblematyzowania współczesnego dematerializowania się nośników dźwięku i wpływu tego procesu na działalność artystyczną. Kulturoznawcy dostrzegają potrzebę wskazania tych sfer oddziaływania dźwięku poza sztuką, które bezpośrednio wpływają na partycypację kulturową. Powstają projekty badające akustyczny charakter określonych środowisk czy miejsc zmierzające do świadomego audioplanowania. Z nieco innej perspektywy, ekolodzy i geografowie zwracają uwagę na dźwiękowe zanieczyszczenia będące efektem technologicznego i urbanizacyjnego rozwoju. Wreszcie, sami artyści, muzycy dostrzegają potrzebę mówienia o dźwięku z innej, niż to proponowała tradycyjna muzykologia, perspektywy. Po eksperymentach muzycznej awangardy, a jednocześnie z tanią i łatwą w obsłudze technologią współczesności każdy dający się zarejestrować i podlegający obróbce dźwięk może stać się pełnoprawnym elementem kompozycji muzycznej (ze wstępu Tomasza Misiaka).