O ile w przeszłości ja było podporządkowane temu, co zbiorowe i zdyscyplinowane, o tyle obecnie wybujało do granic możliwości, stając się zacieniającym to, co najwartościowsze, chwastem. Paradoksalnie niespecjalnie nam zależy, by tego intruza eliminować. Wręcz przeciwnie, raczej go pielęgnujemy, zachwaszczając nie tylko samych siebie, ale i otoczenie. [...] Ta konstatacja specjalnie nie zaskakuje, jeśli weźmiemy pod uwagę mocno zorientowaną na kultywowanie indywidualizmu kulturę Zachodu, której dominujące rysy to samorozwój, samoakceptacja i samozadowolenie (ze wstępu dr hab. Magdaleny Szpunar, prof. UJ).