W 2024 roku minęło 40 lat, odkąd Fredric Jameson na łamach „New Left Review” zaproponował nazwę postmodernizm do opisu „logiki kulturowej późnego kapitalizmu”. Od tego czasu postmodernizm stał się kategorią tak szeroką, że uległ deflacji. Pojawiły się rozmaite postpostmodernizmy: transpostmodernizm, pseudomodernizm lub digimodernizm, remodernizm czy wreszcie metamodernizm, który zyskał największy rozgłos. Czy jednak rzeczywiście postmodernizm się wyczerpał? W 2014 roku Jameson stwierdził, że wciąż żyjemy w epoce postmodernizmu, a to, iż nie potrafimy nazwać okresu, który go zastąpił, jest tego najlepszym dowodem. A co z takimi kategoriami jak Nowa Szczerość czy metamodernizm, które zyskały w XXI wieku popularność nie tylko na gruncie anglosaskim? Albo z takimi zjawiskami, jak powrót nostalgii, postironia i rozmaite formy konfesyjne? Chcielibyśmy zadać te pytania zarówno z perspektywy teoretycznej, jak i poprzez studia przypadków: od kina i literatury po modę i teatr. Głównym założeniem tych nowych (?) form byłby sprzeciw wobec wszechobecnej ironii, która prowadzi do dystansu wobec rzeczywistości, pasywności i wyobcowania. Jako antidotum na ten komunikacyjny impas Nowa Szczerość czy metamodernizm proponują przede wszystkim strategię otwartości i prostoduszności, czyli „poinformowanej naiwności”, która zapewnia zdolność do spontanicznej ekspresji emocji. Na ile nowe i na ile szczere są „nowoszczere” strategie w sztuce i komunikacji? Co przynoszą, co zmieniają?