Najnowsza kultura medialna staje się autotematyczna i pasożytnicza: teksty kultury żerują na sobie, odwołują się do siebie i wywołują się ze społecznej nie/pamięci. Nadmiar i przesyt we współczesnej kulturze medialnej paradoksalnie kieruje naszą uwagę w stronę refleksji nad brakiem i nie/obecnością, co tłumaczy niesłabnącą od lat popularność widmontologii. Widmo kryje się w dychotomicznej relacji nadmiaru i braku, bycia i niebycia, widzenia i niedostrzegania, podważając jasno wytyczone granice między stanami i kategoriami – jako takie jest figurą wywrotową. W piśmiennictwie anglojęzycznym widmontologia obejmuje coraz szerszy krąg tematów, włącza się w badania nad retromanią, nostalgią i pamięcią. Tematyzowana widmowość i nawiedzenie stają się również ważnymi elementami kultury: horror wychodzi z niszy kina mniej wartościowego, zyskując rangę „horroru wysokiego”, najbardziej cenione produkcje platform streamingowych łączą w sobie elementy nawiedzenia i retromanii, muzea gier wideo przyciągają rzesze fanów, eksplorujących zapomniane elektroniczne światy. W jaki sposób obrazowane jest to, nie co niewidoczne: widmo, przemijanie i efemeryczność samych mediów?

Informacje dla autorów