Status obrazów wykluczonych oraz obrazów wykluczeń powstaje we współczesnym świecie w wyniku rozmaitych praktyk oraz strategii parametryzacji, które w wieku XIX i na początku wieku XX związane były głównie z paradygmatem antropometrycznym, a obecnie realizowane są w dużej mierze za sprawą upolitycznionego sprawstwa maszyn. Upowszechniły się aparaty cyfrowe oraz telefony komórkowe, a także nowe obiegi fotografii, takie jak media społecznościowe i towarzyszące im aplikacje. Jak pisze Mikko Villi, zdjęcie stało się ważnym elementem personalnych interakcji – zwłaszcza dzięki możliwościom natychmiastowego zamieszczania i usuwania fotografii. José van Dijck zaznacza, że „język wizualny” mediów społecznościowych wypracował własną poetykę powodującą, że jedne obrazy są uprzywilejowane, inne pozostają na peryferiach. Interesujące są więc zależności między formami komunikacyjnego wykluczenia a praktykami społecznymi użytkowników. Innym frapującym obszarem związanym z kształtowaniem algorytmicznych obrazów tożsamości są techniki identyfikacji biometrycznej, prowadzące do wykluczania w obrazach odstępstw rasowych, etnicznych, płciowych, stanowiących o afektywnej indywidualności organizmu. Jeszcze inny wątek refleksji koncentruje się wokół techniki maszynowego wytwarzania obrazów i jej potencjału emancypacyjnego. Ze wskazanych obszarów badań i zagadnień rodzą się pytania o specyfikę poetyki wizualnej maszynowego obrazowania – sposobów generowania, (re)konstrukcji i archiwizacji obrazów: procedury algorytmiczne, działanie programów do rekonstrukcji obrazowej, funkcjonalność cyfrowych interfejsów, komponenty materialne urządzeń i nośników obrazowych.

Teksty o objętości ok. 40 tys. znaków należy nadsyłać na adres: kwartalnik@nck.pl.

Szczegółowe informacje w zakładce dla autorów.

Zgodnie z Komunikatem Ministra Edukacji i Nauki z dnia 1 grudnia 2021 r. w sprawie wykazu czasopism naukowych i recenzowanych materiałów z konferencji międzynarodowych za publikację artykułu w „Kulturze Współczesnej” otrzymuje się 70 pkt.