>>Warto zacząć od faktu absolutnie fundamentalnego: do czasu pojawienia się programu DK+ pies z kulawą nogą nie interesował się kondycją małych, zapyziałych instytucji kultury. Nikt nie pytał: jak sobie tam radzicie? z czego się utrzymujecie? z kim współpracujecie? jak jesteście wykształceni? jaka jest wasza misja? wizja? model funkcjonowania? Pozostawieni sami sobie, walcząc z niemocą biednych samorządów, często pod presją, stawaliśmy się „oprawą tronu”, dożynkowym korowodem, pokracznym i kiczowatym jarmarkiem z piwem i kiełbasą raz do roku i jakąś, pożal się Boże, „gwiazdką z TV”. <<

Tekst Anny Komsty można przeczytać w Dwutygodniku na stronie http://www.dwutygodnik.com/artykul/3765-pokolenie-dk.html.