Konwenty zawsze były wydarzeniami regionalnymi, skupiającymi uczestników edycji programu z kilku województw. Ich organizacja w tradycyjnej formie w 2020 roku była niemożliwa, stąd przeszliśmy do formuły konwentów on-line. Postanowiliśmy potraktować to jako szansę i – wspólnie ze Stowarzyszeniem CAL odpowiadającym za obsługę merytoryczną programu – przygotować spotkania tematyczne, skupiające się na różnych aspektach funkcjonowania instytucji kultury w czasach pandemii. Dzięki otwartej formule udało się połączyć ideę konwentów z ideą spotkania beneficjentów programu. Spotkanie takie, organizowane przez NCK i adresowane do beneficjentów wszystkich edycji programu jest jednym z większych spotkań środowiska animatorów kultury i pracowników domów kultury w całym kraju. Jest też formą budowania sieci komunikujących się i gotowych do współpracy instytucji kultury. Spotkanie beneficjentów również nie mogło odbyć się w 2020 roku, konwenty miały jednak formułę otwartą i zaproszono do udziału w nich także uczestników poprzednich edycji programu.

Finalnie, liczba uczestników konwentów przekroczyła 450 osób – było to więc największe spotkanie osób związanych z programem Dom Kultury+.

Pierwszy konwent (4 grudnia) Empatia – bliskość społeczna w czasach dystansu fizycznego opisywał odpowiedzi na procesy społecznego dystansowania i izolowania, które narastają od lat. Czy i w jaki sposób wspierane przez dom kultury inicjatywy mieszkańców budują pozytywne relacje międzyludzkie. Czy zmniejszają i ułatwiają pokonanie różnorodnych „dystansów społecznych” jakie występują w społeczności lokalnej?

Drugi konwent (8 grudnia) Społeczny dom kultury” – instytucja (współ)tworzona przez mieszkańców poruszał strategiczne dla programu DK+ zagadnienie: w jaki sposób partycypacyjne podejście inicjowane z ramach uczestnictwa w programie zakorzenia się w działaniach poszczególnych placówek kultury i czy tworzy nową ich jakość.

Ostatni – Kulturotwórczy i społecznościowy potencjał komunikacji online (11 grudnia) – miał charakter warsztatowy. Szukaliśmy praktycznych narzędzi do zmierzenia się z sytuacją, w której aktywność artystyczna i społeczna stała się bardziej cyfrowa. Na tym doświadczeniu tworzy się nowa „architektura uczestnictwa” w kulturze, gospodarce i życiu codziennym polegająca na aktywizacji grup i zbiorowości do działań opartych o wzajemną pomoc, komunikację i  współpracę. To co do niedawna możliwe było w oparciu o duże zasoby instytucjonalne staje się możliwe dzięki sieciowej współpracy zwykłych ludzi.