Settings and search
Wdrażanie dostępności w publicznych instytucjach kultury w Polsce
Raport dotyczy wdrażania regulacji związanych z dostępnością architektoniczną, cyfrową i informacyjno-komunikacyjną przez publiczne instytucje kultury w Polsce. Badanie ujawnia skalę zaangażowania w procesy dostosowawcze, rolę koordynatorów ds. dostępności, napotykane trudności oraz znaczenie wsparcia organizatora. Z raportu wynika, że dostępność pozostaje często zadaniem niedoszacowanym i niedostatecznie usystematyzowanym – mimo rosnącej świadomości i gotowości do zmian w wielu instytucjach.
Wybrane wyniki:
- 26% instytucji kultury stworzyło w swoich strukturach odrębne stanowisko dla koordynatora ds. dostępności. W zdecydowanej większości placówek (74%) zadania związane z wdrażaniem dostępności realizowane są przez pracowników z różnych działów, w ramach poszerzenia zakresu ich dotychczasowych obowiązków zawodowych.
- 11% instytucji posiada wyodrębniony budżet na działania związane z dostępnością.
- Plany działań na rzecz dostępności opracowano w mniej niż połowie badanych instytucji. W większości przypadków mają one horyzont roczny.
- Wdrażanie dostępności najczęściej opiera się na wysiłku pojedynczych osób, przy niskim poziomie wsparcia systemowego. Rola organizatorów we wdrażaniu dostępności najczęściej sprowadza się do funkcji kontrolnej. Znacznie mniej organizatorów wspomaga ten proces finansowo czy organizacyjnie.
- Tylko połowa instytucji prowadzi konsultacje społeczne lub badania osób ze szczególnymi potrzebami, co oznacza, że pozostałe wdrażają dostępność bez weryfikacji jakie są realne potrzeby tych osób.
Metodologia:
Badanie zrealizowano metodą ankiety internetowej (CAWI) wśród przedstawicieli 392 publicznych instytucji kultury z całej Polski. Kwestionariusz przygotowano na podstawie wniosków ze zogniskowanych wywiadów grupowych z przedstawicielami wybranych małopolskich instytucji kultury oraz organizacji. Przed badaniem zasadniczym przeprowadzono pilotaż w województwie małopolskim.
