Raport ukazuje stan szeroko rozumianej kultury filmowej Poznania, obejmującej między innymi producentów, kina, edukację filmową, festiwale oraz infrastrukturę techniczną. Zgodnie z deklaracją autorów opiera się na konsultacjach społecznych przeprowadzonych wiosną 2016 roku, wywiadach pogłębionych z przedstawicielami branży filmowej, ankietach i analizie danych zastanych.

Głównym celem dokumentu wydaje się przekonanie czytelników, że w Poznaniu powinna powstać szkoła filmowa. Raport opisuje dotychczasowe poznańskie instytucje prowadzące edukację filmową (Uniwersytet Artystyczny, Studio Aktorskie STA, Collegium da Vinci, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza), proponuje szukanie inspiracji w przypadkach Gdyńskiej Szkoły Filmowej i Krakowskiego Klastra Filmowego, a także podnosi ten wątek w relacji z wywiadów z producentami czy też w omówieniu mechanizmów i efektów działania miejskich funduszy filmowych. Utworzenie specjalistycznej uczelni jest również pierwszą z proponowanych w zakończeniu rekomendacji.

Równocześnie znaczne partie raportu mają charakter deskryptywny i nie wiążą się wprost z jego zasadniczym zaleceniem. Chyba warto byłoby nieco śmielej powracać do wątku nowej uczelni filmowej w głównym tekście opracowania, a część danych przenieść do aneksu. Z pewnością jednak te opisowe informacje (dotyczące na przykład nowych modeli produkcji filmowej, dostępnej w Poznaniu bazy technicznej, poznańskich kin i festiwali) również będą cenne. Wspólnie ukazują one kontekst funkcjonowania potencjalnej uczelni, służą też jako podstawa dla pozostałych rekomendacji.

Najpoważniejszą słabością raportu jest brak ścisłej dokumentacji metodologicznej. Autorzy nie wyjaśniają, ile przeprowadzili wywiadów i konsultacji ani z kim dokładnie rozmawiali; nie przedstawiają żadnych szczegółów dotyczących wzmiankowanej we wstępie ankiety; nie określają też precyzyjnie, z jakich rodzajów danych zastanych korzystali. Dociekliwy czytelnik musi ograniczyć się do cząstkowych informacji udostępnianych w poszczególnych częściach dokumentu. Z tego powodu ocena skali oraz wiarygodności opracowania jest utrudniona, nawet jeśli nie ulega wątpliwości, że autorzy wykonali poważną pracę, a w toku całego tekstu kolejno wykorzystywane źródła są zaznaczane dość pieczołowicie (ponadto stosunkowo dużą część raportu stanowią dane historyczno-faktograficzne, nie wywołane, i w tych miejscach niedostatek wiadomości metodologicznych jest mniej dotkliwy).

Tekst mógłby zatem być przyjaźniejszy i ciekawszy dla odbiorców, jeśli chodzi o układ treści i charakterystykę użytych metod badawczych. Plik zyskałby też na kolorystyce wykraczającej poza czerń i biel (choć jego aspektowi edytorskiemu i typograficznemu niewiele można zarzucić). Niemniej jednak raport pozostaje istotnym dokumentem dla badaczy, decydentów, pracowników kultury oraz wszystkich innych osób zainteresowanych poznańską kulturą filmową.