Nie każdy opór w kulturze znajduje wystarczające środki, by przekształcić się w kulturę oporu, nie wszystkie strategie wywrotowe mają szansę stać się alternatywną praktyką polityczną, naukową, artystyczną. Kultury oporu mogą istnieć tylko wtedy, gdy rozwija się myśl krytyczna. Tym różnią się od społecznych ruchów oporu oraz tożsamości oporu. Pozornie chodzi tutaj o to samo – o mechanizmy władzy, przemocy symbolicznej i konsumpcji, w kulturach oporu jednak czynnik krytyczny i konceptualny wysuwają się na pierwszy plan. Status teorii krytycznych, polityczne usytuowanie, przyjmowane ontologie mogą się różnić. Podstawowe decyzje – „zdolność wiedzy”, wola kwestionowania, przekonanie o wywrotowej sile praktyk kulturowych – pozostają jednak wspólne. Podmioty subwersyjne odnoszą się sceptycznie do wszelkich transcendentalnych uzasadnień, są zatem zmuszone do wytwarzania własnych; nie tylko wewnątrz dominujących porządków symbolicznych, lecz także prawomocnych porządków wiedzy.

Ze wstępu Ewy Rewers

Szczegółowy spis artykułów dostępny na stronie: 

kulturawspolczesna.pl/archiwum/2010/2

Uwaga! Pakiet 10 wybranych przez czytelnika numerów archiwalnych (nr 1/2003 - nr 4/2011) od teraz w cenie 30 zł!