CAP przybył do polszczyzny wraz z wędrownymi pasterzami karpackimi: słowo uznawane jest za jeszcze przedromański wyraz pasterski i – w zależności od regionu – ma takie znaczenia, jak ‘kozioł’, ‘baran’, ‘samiec kozicy’, ‘stary kozioł’ lub ‘stary baran’, ‘wykastrowany kozioł’ lub ‘wykastrowany baran’, a także – ze względu na skojarzenia – ‘brodacz’ lub ‘głupiec’. Szlak wędrówek pasterzy karpackich można odtworzyć, obserwując między innymi językowe poświadczenia elementów „języka branżowego” owych pasterzy, w tym rozmaite postaci słowa CAP zachowane w językach używanych na obszarach, przez które przepędzali oni swoje stada. CAP pojawia się w wielu językach słowiańskich: słowackim, słoweńskim, serbskim, chorwackim; w perskim używane było słowo čapiš lub čapuš w znaczeniu ‘jednoroczny kozioł’; w różnych językach ałtajskich čap, a w rumuńskim ţap [cap] to ‘kozioł’, na Krymie zaś w znaczeniu ‘koza’ bywa używany wyraz stap. Prawdopodobnie wszystkie te słowa mają wspólne pochodzenie: mógł nim być wykrzyknik, używany przez pasterzy w celu przywołania lub zagonienia do stada odłączonych zwierząt.