To nieprzypadkowa zbieżność brzmieniowa i graficzna: nazwa funkcji i rangi oraz tytuł STAROSTA rzeczywiście pochodzi od przymiotnika STARY, a ściślej rzecz biorąc – od rzeczownikowej nazwy cechy STAROŚĆ.

Jeszcze w czasach prasłowiańskich słowo STAROSTA (które już wówczas miało taką postać) oznaczało osobę ważną, a zarazem mocno dojrzałą wiekiem. STAROSTA był to człowiek najstarszy wiekiem lub rangą, przywódca, naczelnik. Od najdawniejszych czasów STAROŚĆ przedstawiała wartość nobilitującą: dożyć sędziwego wieku mógł wszak tylko ktoś na tyle mądry, zaradny, silny i zdrowy, by nie dać się śmierci aż do samej starości. Dopiero współczesność przewartościowała pojęcie starości, zmieniła jej wektor konotacyjny, tak że STAROŚĆ zaczęła się kojarzyć z przeżytkiem, archaicznością, nienadążaniem za postępem…

Obecnie STAROSTA to ‘urzędnik samorządowy – naczelnik powiatu’. W wiekach średnich STAROSTA miał wyższą rangę: był namiestnikiem całej prowincji lub ziemi. U dawnych Słowian natomiast STAROSTA był to naczelnik rodu, a także – ogólnie – przodek, zwłaszcza ten, którego z dumą się wspomina.