Profesor Walery Pisarek należał do tych ludzi, których „czas się nie ima”. Otwarty umysł pozwalał mu spoglądać na nowości z nadzieją, a nie z lękiem, i czynić nadzwyczaj trafne spostrzeżenia. Kilkanaście lat temu przeszło siedemdziesiecioletni wówczas Profesor żywo interesował się systemami automatycznych tłumaczeń komputerowych i tak pisał w sprawozdaniu z konferencji EFNIL (Europejskiej Federacji Narodowych Instytucji na rzecz Języka) w Sèvres 7-9.11.204 r.: „W przekładach automatycznych twórcy systemu widzą raczej wielkie udogodnienie w pracy żywego tłumacza wszelakich tekstów niż możliwość zastąpienia go jakimkolwiek urządzeniem maszynowym. A ciagłe doskonalenie automatycznych tłumaczeń jest wielką szansą dla małych języków, bo niweluje bariery między nimi a resztą świata. Z tego względu popieranie i finansowanie prac w tej dziedzinie powinno stać sie jednym z najważniejszych elementów polityki językowej zwłaszcza w mniejszych krajach. Także z tego względy, że dobre programy tłumaczeń mogą chronić języki narodowe przed «utratą dziedzin» i hamować «emigrację językową», tzn. rezygnację z posługiwania się językiem ojczystym w jakiejś dziedzinie”.