Profesor Walery Pisarek był wspaniałym człowiekiem i mądrym naukowcem – a to wcale nie częste połączenie. Dlatego że „być naukowcem” nie zawsze jest równoznaczne z „być mądrym”. Profesor szanował polszczyznę i doskonale znał jej historię, a przy tym umiał dostrzec celowość zmian zachodzących w języku i istotę wpływu, jaki ma uzus na normę językową. Uzasadniając wybór danej formy czy konstrukcji językowej, pisał: „językoznawca wie, że czasem forma nieregularna i nieprawidłowa zdoła się upowszechnić, tak że trzeba ją uznać za poprawną”, a przy tym zwracał uwagę na „różnicę pomiędzy tym, co «prawidłowe», a tym, co «poprawne»” – wiedział bowiem, że w pewnych okolicznościach forma z perspektywy językowej niepoprawna może – z tych czy innych względów – okazać się prawidłowa, a forma nieprawidłowa może z czasem stać się formą poprawną.