Wyraz ten, oznaczający – w zależności od ujęcia – całą literaturę piękną lub jedynie twórczość prozatorską, przywędrował do nas w XIX w. z Niemiec (niemieckie Belletristik). Tam zaś trafił – okrężną drogą, bo przez angielszczyznę – z Francji. Francuskie określenie belles lettres – źródłosłów BELETRYSTYKI – oznacza dosłownie ‘literatura piękna’. Dlaczego „piękna”? Nie tylko dlatego, że za piękną ją uważamy, bo tak nam się podobają teksty literackie; ten dział piśmiennictwa nazwano „literaturą piękną” przede wszystkim w celu odróżnienia go od innego działu, mianowicie od „literatury brzydkiej”, czyli tekstów szkolnych i naukowych.