W nadchodzącym miesiącu na profilu Katyń. Guzik mnie obchodzi na Facebooku przedstawimy szerzej jego postać.

 Jego malarstwo nie nawiązuje do Katynia, lecz pełne koloru i światła nie przywołuje na myśl strasznej zbrodni. Jednak jego historia – więźnia Starobielska, towarzysza niedoli tych, który zginęli, a później dążenie do odnalezienia zaginionych oficerów oraz wydanie bezcennych Wspomnień Starobielskich – czyni Józefa Czapskiego osobą, którą w kontekście pamięci o zamordowanych oficerach warto przypominać.

Zapraszamy na profil Katyń. Guzik mnie obchodzi →

Józef Czapski – syn hrabiów, potomek twórcy jednej z najpoważniejszych kolekcji muzealnych w Polsce. Student prawa i akademii sztuk pięknych. Żołnierz m.in. 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. W 1939 roku, jako polski podporucznik, wyruszył na front i dostał się do niewoli sowieckiej. Potem trafił do Armii Andersa, z którą przez Bejrut wyruszył do Włoch. To on jako jeden z pierwszych szukał w Rosji śladów polskich oficerów, po których w 1939 roku słuch zaginął. Jak się okazało ich szczątki znaleziono w Katyniu, Charkowie, Miednoje. Po wojnie osiadł na stałe w Paryżu. Współtworzył paryską „Kulturę”, najważniejsze w historii polskiej emigracji pismo kulturalno-literackie. Choć wiele pisał i publikował (zarówno artykuły, eseje, jak i książki), uważał się przede wszystkim za malarza. „Czasami myślę, że po to maluję, żeby potem pisać. Niemniej malarstwo było najtrwalszym i najistotniejszym nurtem mojej pracy” – wyznawał w jednym z wywiadów.

Prezentowane przez nas fragmenty wspomnień Józefa Czackiego pochodzą ze zbioru „Na nieludzkiej ziemi” wydanego przez Wydawnictwo Znak w 2017 r., a towarzyszyć im będą dzieła malarskie artysty znajdujące się w kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie.