Najważniejsze wnioski:

• Edukacja kulturowa może być narzędziem wspierania osób doświadczających kryzysu, traumy, wykluczenia – poprzez wzmacnianie ich sprawczości, bezpieczeństwa i kompetencji emocjonalnych.
• Kluczowe jest tworzenie bezpiecznych i odważnych przestrzeni, które sprzyjają ekspresji, współpracy i budowaniu relacji.
• Skuteczne działania wymagają międzysektorowej współpracy oraz edukatorów/ek wyposażonych zarówno w kompetencje kulturowe, jak i podstawy wiedzy psychoterapeutycznej.
• Metody wykorzystywane w edukacji (np. taniec, muzyka, działania teatralne) mogą przynosić efekty zbliżone do terapii, choć nie zastępują jej.
• Opisy działań pilotażowych pokazują, jak edukacja kulturowa może odpowiadać na realne potrzeby grup marginalizowanych.

Metodologia:

Zrealizowano dwa rodzaje badań: ewaluacyjne i diagnostyczne:

1. ewaluacyjne posłużyły ocenie i sprawdzeniu, czy zaplanowane i przeprowadzane działania realnie służą osiąganiu założonych celów. Ewaluacją objęte zostały wszystkie rodzaje działań: spotkania partnerów, seminaria online i offline, szkolenia, wydarzenia upowszechniające. Najczęściej korzystano z ankiet (online, offline) dla uczestników warsztatów,
2. badania diagnostyczne pozwoliły pozyskać dane niezbędne do spisania rezultatu intelektualnego. Były to informacje na temat przebiegu testowania różnych metod wsparcia socjoterapeutycznego w edukacji dorosłych oraz jego wyników. Testowanie metod pracy z grupami wymagającymi socjoterapeutycznego wsparcia było kluczową częścią projektu.

Próba nielosowa, wybrane grupy, szczegółowy opis grup oraz przebiegu badań znajduje się w publikacji (w części 3).