Sztukiecka widzi literaturę jako „niekończący się dialog”, rozmowę, którą poeci toczą zarówno z żyjącymi, jak i z umarłymi. Rozprawę tę można i należy czytać jako uzupełnienie „niedokończonego projektu” Anny Legeżyńskiej” – pisze autorka -  w którym została zarysowana opozycja między starymi poetami a debiutantami z ostatnich dwóch dekad XX wieku. Sztukiecka próbuje uchwycić różnice w spojrzeniu starych mistrzów i młodych poetów na jeden wspólny temat – temat śmierci, gdyż właśnie od sposobu postrzegania śmierci zależy ujęcie problemów metafizycznych.

Książka ta nie należy do najłatwiejszych, tak jak i jej temat przewodni. Wiele rozważań autorki zmusza do wysiłku intelektualnego, odłożenia na chwilę lektury i przemyślenia tego, co właśnie zostało przeczytane. Wiele jej wniosków poparte jest dowodami w postaci poezji, lecz – jak od zawsze wiadomo – jeden wiersz może posiadać wiele interpretacji. Jedno jest pewne; od śmierci i tak nie uciekniemy, a poprzez takie oto pozycje czytelnicze możemy spróbować ją sobie oswoić.

(Fragment recenzji redakcji portalu sztukater.pl)