„Miastokultura to konstrukt pragmatyczny, wywołany przez egzystencjalną potrzebę dialogowania wewnątrz pokoleń i między pokoleniami – obok i w odniesieniu do mediów – podczas upublicznionych, lecz zindywidualizowanych rytuałów w szczególnie nacechowanej estetycznie, trójwymiarowej czasoprzestrzeni. Uczestnicy współczesnej miastokultury odbudowali poczucie tożsamości, wyróżniają nadal tradycyjny podział ról na „obserwowanych” i „obserwujących”. Jak się zdaje, autonomiczne cogito w miastokulturze nie rozpada się na kawałki. A jej podmioty nie zawdzięczają swej egzystencji łasce innych, którzy mogą w każdej chwili zmienić kanał, lecz sobie i swoim partnerom."

Leszek Pułka, „Szkic o miastokulturze"