Piszemy PÓKI przez ó, czyli o kreskowane, a nie przez u zwykłe, bo PÓKI nie pochodzi od pukania. Spójnik PÓKI, w niektórych gwarach mający postać POKA, to zrost powstały od dawnego wyrażenia przyimkowego: po ky, czyli ‘po które’, będącego skróceniem jeszcze dawniejszego wyrażenia *po ky czasy ‘po które czasy, dokąd’. Możemy łączyć w zdaniu spójnik PÓKI ze spójnikami PÓTY (też przez o kreskowane!) lub DOPÓTY (i tu też przez o kreskowane!) – powstaje wówczas spójnik skorelowany, np. Póki miał pieniądze, póty miał towarzystwo; Póki szczenięta były ślepe, dopóty suka nie pozwalała nikomu obcemu zbliżyć się do legowiska, ba! nawet wejść do pokoju. W połączeniu ze spójnikiem DOPÓTY lepiej jednak używać zharmonizowanego z nim spójnika DOPÓKI, np. Dopóty będzie tak ględzić, dopóki nie zaczniemy go oklaskiwać… Za niepoprawne – niepotrzebnie wzorowane na rosyjskim пока что [poka što] – uznaje się połączenie „póki co”. Zamiast niego lepiej używać niebudzących wątpliwości, rodzimych: na razie, chwilowo, tymczasem.