To bardzo stary, jeszcze prasłowiański wyraz. W podobnej postaci występuje w zasadzie we wszystkich językach słowiańskich, które wywodzą swoje formy WIOSŁA od prasłowiańskiego rzeczownika *veslo, będącego ściągnięciem dłuższej, ukazującej budowę wyrazu formy *vezslo, utworzonej od czasownika *vezti ‘wieźć’. WIOSŁO było to pierwotnie ‘to, co służy do przewożenia; to, za pomocą czego się kogoś lub coś wiezie (wodą)’. I – jak wskazuje etymologia słowa, a potwierdzają wykopaliska archeologiczne i dawne rysunki– najstarsze słowiańskie WIOSŁA były raczej wiosłami pychowymi, przeznaczonymi do odpychania łodzi od dna rzeki czy jeziora, a tylko pomocniczo –później wtórnie – do właściwego wiosłowania. Ciekawe jest to, że w języku środowiskowym słowo WIOSŁO „oddało” swoje znaczenie pychowi, a samo zaczęło „obsługiwać” przede wszystkim przedmiot zapożyczony dopiero w XIX-XX w. – lekkie WIOSŁO kajakowe, dwupiórowe