EUFONIA to pojęcie, które „zostało skradzione” muzyce przez językoznawstwo i teorię literatury. Słowo EUFONIA przeszło do polszczyzny z francuskiego, ale jego rodowód sięga starożytnej greki: greckie słowo εὐφωνία [eu-fońja] oznaczało ‘ładny, dobry głos; dźwięczność tonu; harmonia’ (człon εὐ- niesie znaczenie ‘dobry, miły, piękny, szczęśliwy, żyzny’, φωνή – to ‘dźwięk, ton, głos, mowa, język’). Dlatego też w podstawowym znaczeniu EUFONIA to po prostu ‘przyjemne brzmienie’. W odniesieniu do muzyki EUFONIA oznacza ‘zgodność tonów’, w językoznawstwie jest to ‘harmonijne brzmienie głosek’ lub ‘unikanie połączeń fonetycznych odczuwanych jako trudne do wymówienia lub brzydko brzmiące’, w teorii literatury natomiast ‘harmonijny dobór dźwięków w wierszu lub prozie dający efekt artystyczny’. EUFONIA bywa również rozumiana jako synonim eufonologii, a więc używana w znaczeniu ‘dział poetyki traktujący o harmonijnym doborze głosek’.