W liczbie mnogiej: te BIERWIONA, w liczbie pojedynczej: to BIERWIONO. Z czasem BIERWIONO „zmniejszało się” – najpierw znaczyło ‘kłoda’, ‘pień oczyszczony z gałęzi, okorowany’, później ‘belka’, a wreszcie ‘duży kawałek drewna przeznaczony na opał’. BIERWIONO to dawny, rodzimy wyraz, choć w takiej postaci, jaką dziś znamy, pojawia się w tekstach dopiero od XIX w. Wcześniej było to BIERZWIONO, BIERZMNO, BIERZMO, BIRZWNO i w różnych formach występowało – a niekiedy zachowało się do dziś – we wszystkich językach słowiańskich. Prasłowiańskie *bṛvь oznaczało kładkę, mostek z kłody przerzuconej nad potokiem, a językowym świadectwem dawnej indoeuropejskiej wspólnoty językowej są określenia mostu funkcjonujące do dziś w językach skandynawskich: bro lub bru i germańskich (np. niemieckie Brücke).