Agnieszka Osiecka napisała kiedyś: „Szczęście to radość powtarzania (…) człowiek, który chodzi na brzeg codziennie i za każdym razem jest olśniony, to jest człowiek szczęśliwy”.

Myślę, że z kinem Lecha Majewskiego, również z jego najnowszym filmem, „Brigitte Bardot cudowną” jest właśnie tak jak z codziennym wychodzeniem na brzeg. Ktoś będzie olśniony, ktoś znudzony.

Pisanie, że kino Majewskiego nie jest dla wszystkich, to truizm. Co więcej, Lech Majewski tak wysoko stawia poprzeczkę odbiorczą, że niejeden widz po prostu nie będzie w stanie przyswoić wyzwania. I może właśnie w tym kryje się pierwsze zwycięstwo reżysera – w czasie kiedy wszyscy raczej obniżają poziom, starają się za wszelką cenę przypodobać, kokietują publiczność, Lech Majewski podąża zupełnie inną drogą. Jego kolejne filmy, instalacje, filmowe eseje i wizualne rebusy, są coraz bardziej introwertyczne, zamknięte na linearną, oczywistą interpretację. Majewski szuka widza olśnionego kinem samym w sobie. Bo w tym jest głębia, której nie da się wyjaśnić. Trzeba to poczuć.

I o czucie przede wszystkim chodzi w „Brigitte Bardot cudownej”. O współodczuwanie. Od biedy można ten film opisać, streścić – że składa się z trzech równoległych wątków: pierwszy, nieomal realistyczny (i bardzo zabawny), dotyczy dorastania reżysera na Śląsku, stalinizm, szkoła, mundurki, fascynacja nieobecnym ojcem, i fascynacja światem, który okaże się przyszłością reżysera. Kino, muzyka, opera. I Brigitte Bardot cudowna, cudownie zagrana przez Joannę Opozdę. Część druga filmu, fantasmagoryczna, oniryczna, to niejako zaproszenie do snu reżysera spełnionego; twórcy, który na swoim szlaku spotkał wielu wybitnych artystów, dał nam prezent w postaci zawłaszczenia wyobraźni – z indywidualnej w zbiorową. Wątki się przeplatają, mieszają, miksują. Nie zawsze musimy to wszystko rozumieć. I w tym jest siła i słabość kina Lecha Majewskiego. Rzecz nie dla każdego, ale ci, którzy podejmą próbę, będą zachwyceni.

Lech Majewski, od zawsze wyczulony na wizualną stronę swoich przedsięwzięć (jego renesansowa twórczość od początku układa się na granicy sztuk plastycznych, kina i literatury), nie szuka w kinie subtelności. W „Brigitte Bardot cudownej” porusza tematy oczywiste: czym jest tradycja wobec wieczności, fortuna wobec nieszczęścia, samotność wobec talentu. I miłość do kina. Do Brigitte Bardot cudownej.

Łukasz Maciejewski