Jerzy Stachowicz śledzi więc początki i źródła superbohaterstwa, przypominając o pierwszych cyborgach XX wieku – lotnikach, a także o genialnych złoczyńcach (a przy okazji o tym, że super nie musi znaczyć dobry). Ewa Drygalska pisze o figurze czarnego superbohatera, który przekształca i rozciąga znaczenia „super“. Autorka wychodzi od współczesnych dyskusji o „białości“ tradycyjnych superbohaterów i przytacza przykłady alternatywnych wobec Clarka Kenta (kosmity, ale jakże białego) schematów i modeli supermężczyzn i superkobiet. Russell Sbriglia powraca jeszcze raz do ostatniego Batmana (i Bane’a) Christophera Nolana, pytając, czy rzeczywiście jest to tak anty-rewolucyjne, konserwatywne dzieło, jak się się uważa. Agata Sierbińska krytycznie czyta i ogląda (o)polskiego superbohatera wilqa, najbardziej „kwaśnego“ bohatera polskich ulic i kart komiksów.

Czy jednak możecie sobie wyobrazić starcie Wilqa z Białym Orłem?

Zapraszamy do lektury!

Źródło oraz więcej: http://malakulturawspolczesna.org/