Można pokusić się o stwierdzenie, że jednym z powszechniejszych toposów współczesności jest wzrost wielowymiarowego napięcia między środowi­skami wielkomiejskimi a podmiejskimi i wiejskimi. Autorzy artykułu starają się dokonać rekonfiguracji pewnych wcześniejszych założeń wywiedzionych z teorii kapitału kulturowego Pierre’a Bourdieu i zastanowić się nad jego współczesnymi emanacjami na podstawie danych dotyczących dwóch europejskich stolic – Londynu i Brukseli.

Autorzy proponują, by spojrzeć na współczesny sposób kształtowania się kapitału kulturowego przez pryzmat miejsc i przestrzeni, w jakich się on akumuluje. W proponowanej perspektywie środowiska wielkomiejskie stają się punktami węzłowymi dla rodzących się kapitałów kulturowych w mniej­szym stopniu poprzez treści kultury, jakie proponują, a w większym poprzez sposoby partycypacji w kulturze, jakie zapewniają. Czynniki takie jak oferty akademickie, modernizacja i uprzystępnienie aren sportowych, profil rynku mieszkaniowego nakierowany na zamożniejszych klientów, poziom kosmo­polityzmu itp. stają się istotnymi elementami nowych formacji społeczno­-kulturowych, jakie możemy zaobserwować we wpływowych społecznościach miejskich.