Głównym powodem, dla którego projekt został zorganizowany, była chęć udowodnienia, że instytucje takie jak muzea i archiwa liczą się w dzisiejszych czasach nie tylko ze względu na zbiory, którymi dysponują, ale też ze względu na ich czynny udział w budowaniu kapitału ludzkiego. W publikacji znajdziemy tradycyjną definicję nauczania o dziedzictwie kulturowym, postrzeganego jako bierne pojmowanie różnych form sztuki, ekspresji i środowiska kulturalnego. Co ciekawe jednak, twórcy raportu zwracają coraz bardziej uwagę na aktywne formy nauczania o dziedzictwie kulturowym, z wykorzystaniem jego elementów.

Taka forma edukacji kulturalnej ma wg badaczy bardzo wiele atutów, co zilustrowane zostało konkretnymi przykładami działań poszczególnych instytucji, w kontekście ośmiu kompetencji kluczowych dla kształcenia ustawicznego, zdefiniowanych przez europejskie ramy referencyjne jako:
 

1. Porozumiewanie się w języku ojczystym
2. Porozumiewanie się w językach obcych
3. Kompetencje matematyczne i podstawowe kompetencje naukowo-techniczne
4. Kompetencje informatyczne
5. Zdolność uczenia się
6. Kompetencje interpersonalne, międzykulturowe i społeczne oraz kompetencje obywatelskie
7. Przedsiębiorczość
8. Ekspresja kulturalna.

Publikacja zdefiniowana jest przez autorów jako zbiór wskazówek, pomagających w doborze środków i narzędzi potrzebnych do wyznaczenia miejsca sektora kultury w dzisiejszej nieformalnej edukacji społecznej.
 

 Raport w całości dostępny tutaj.