„Słowo pisane, w tym drukowane – niesłusznie konotowane głównie z książką – jest słowem wizualnym w tym sensie, że znaczy nie tylko na mocy językowej treści zapisu, lecz także na mocy pozajęzykowej, materialnej formy i jej kontekstu sytuacyjnego. We współczesnej kulturze posttypograficznej czcionka z jednej strony uległa estetyzacji i – prywatyzacji, a z drugiej stała się środkiem wyrazu tożsamości jednostek i grup społecznych” (ze wstępu prof. Agnieszki Karpowicz i dr Marty Rakoczy).