W podobnym okresie, co pozostali artyści tańca, rozpoczęła swoją działalność Anna Piotrowska, tancerka, choreografka, reżyserka, nauczycielka tańca współczesnego, laureatka wielu stypendiów i nagród twórczych, a także menadżerka kultury. W statusie obchodzącej właśnie 15-lecie istnienia Fundacji Rozwoju Tańca odnaleźć można wykaz jej podstawowych celów, tj. upowszechnianie i promowanie sztuki tańca, rozwijanie zainteresowań kulturą i sztuką w skali europejskiej i światowej, założenie i prowadzenie Szkoły Tańca Współczesnego, edukacja kulturalna, wsparcie finansowe i dydaktyczne w realizowaniu projektów artystycznych, wspieranie inicjatyw lokalnych związanych z promocją kultury, sztuki i historii regionalnej, wyrównywanie szans dzieci i młodzieży (również niepełnosprawnych) w rozwoju artystycznym i kulturalnym (m.in. spektakle i projekty dla dzieci), przygotowanie do świadomego odbioru sztuki, tworzenie alternatywy dla grup zagrożenia (Piotrowska prowadzi np. lekcje ruchowe dla osób starszych, seniorów), promowanie nowych, nieznanych twórców, realizacja programu: Kultura i sztuka na rzecz ochrony środowiska (cyt. za materiałami Fundacji). Oczywiście, tak szeroka działalność nie zawsze ma szansę być prowadzona w równorzędnym stopniu, np. funkcję szkoły pełnią cykliczne zajęcia dla początkujących i zaawansowanych (stażowe), których uczestnicy zasilają kolejne spektakle Mufmi Teatr Tańca (dawniej: Teatr Tańca „Dystans”). Siłą rzeczy ich poziom w zakresie techniki tanecznej jest półprofesjonalny, grupa wykorzystuje jednak teatralny potencjał tancerzy, rozmaitych miejsc oraz niecodziennych przestrzeni miasta i jego budynków (spektakle plenerowe czy Puste miejsa, zrealizowane na widowni sali, w której najczęściej prezentuje się Mufmi).

W ciągu kilkunastu lat pracy Dystans/Mufmi przygotował prawie 50 kameralnych choreografii, najczęściej pod artystycznym kierownictwem (reżyserią) Anny Piotrowskiej. Jeden z najciekawszych spektakli grupy, wyrastające z inspiracji prozą Rolanda Topora Cztery róże dla Lucienne, zdobył nagrodę główną na 16. Prezentacjach Współczesnych Form Tanecznych w Kaliszu (2007). Różny bywa jednak poziom artystyczny przedstawień Mufmi, najbardziej przekonujących, gdy ich twórcy konstruują na scenie teatralność rozumianą jako zabawa i gra z formą, metadyskursywne, ironiczne lub/i groteskowe komentowanie scenicznego istnienia wykonawców (przede wszystkim kobiet, co niekiedy wprowadza problematykę genderową, jak w wymienionych Różach...).

Nie mniej ważna niż działalność artystyczna jest animacyjna i organizacyjna aktywność Fundacji, niezwykle złożona i rozległa. Pozwolę sobie wymienić zaledwie wybrane przedsięwzięcia (ich pełny rejestr dostępny jest na stronie internetowej www. eferte.pl). Do najważniejszych należą niewątpliwie: festiwal amatorskich grup tańca współczesnego PolemiQi, jeden z niewielu w kraju o charakterze konkursu, cykl kierunek_taniec, prezentujący twórców z Polski i Europy (szczególnie z krajów obszaru środkowo-wschodniego, tj. Słowacja, Czechy i Węgry, ale także np. z Londynu), polska edycja Solo Duo Dance Festival (Budapeszt), gromadzącego najciekawsze sola i duety, a także Laboratorium Choreografii, czyli profesjonalne, intensywne warsztaty choreograficzne oraz inne cykle stażowe. Tak zróżnicowana działalność jest możliwa dzięki posiadaniu przez grupę stałej siedziby na warszawskim Mokotowie, w Klubie Dowództwa Garnizonu Warszawa (dawniej: Klub Wojska Polskiego). Regulamin Klubu zakłada bezpłatną prezentację spektakli, pasjonaci tańca ponoszą więc wyłącznie koszty uczestnictwa w zajęciach i warsztatach praktycznych. Fundacja podejmuje również szereg inicjatyw impresaryjnych, służąc jako miejsce pokazów przedstawień przygotowanych przez europejskich twórców (m.in. cykl kierunek_taniec) oraz artystów polskich, którzy działają głównie zagranicą (ostatnio np. Anna Nowicka, absowentka SEAD w Salsburgu).

Ogromną rolę spełniają także odbywające sie od 2001 roku PolemiQi (w 2009 odwołane z powodu braku dotacji), stymulujące rozwój artystyczny młodych twórców, nierzadko z amatorów zmieniających się w profesjonalistów (np. Anna Achimowicz) lub rozwój pracy artystycznej tancerzy niwelujących powyższy podział, który w Polsce jest szczególnie płynny i nieobligatoryjny – by wymienić choćby uczestników edycji 2005, Teatr Okazjonalny oraz samą Annę Piotrowską. Wielość nagród (oprócz głównych – indywidualne certyfikaty jurorów oraz stypendia reprezentowanych przez nich grup, np. Polskiego Teatru Tańca i Śląskiego Teatru Tańca, w postaci bezpłatnego udziału w warsztatach podczas festiwali w Poznaniu i Bytomiu) pobudza ewolucję artystyczną młodych tancerzy. Uzupełnieniem pokazów są warsztaty praktyczne, a w ostatnich latach także dziennikarskie (pisania o tańcu). Tak wielopoziomowa edukacja widzów, początkujących twórców i przyszłych profesjonalistów, jaką prowadzi Eferte, powinna mieć szansę kontynuacji nie tylko podczas efemerycznych, coraz rzadziej (finanse!) organizowanych przedsięzwięć z udziałem zaproszonych gości, ale również za sprawą animacyjnej formuły PolemiQ, utrzymanej niemal w duchu poztywistycznym. Dzięki temu tancerze z Gryfina, Zielonej Góry, Skierniewic, Wrocławia, Kalisza i innych miast, mają szansę na prezentację swoich umiejętności przed profesjonalistami (jury) i otrzymanie impulsu do dalszej pracy. Podobne bodźce są w Polsce zdecydowanie zbyt rzadkie, przez co wielu młodych artystów zdecydowało sie na stałe opuścić kraj. Jeśli sytuacja nie ulegnie zmianie, pogłębiająca się luka pokoleniowa między działającymi zespołami może okazać się trwała i nie do wypełnienia.