Dance of the World, organizowany w latach dziewięćdziesiątych XX wieku w ramach Światowej Dekady Rozwoju Kultury UNESCO, odbywał się co roku w innym kraju. Zgodnie z założeniem jego twórcy, Freda Tragutha, dyrektora Internationales Tanzprojekt Bonn w Niemczech, był to festiwal „wędrowny,” który „zwracał uwagę” polityków, urzędników i publiczności na ogromne znaczenie i fundamentalną doniosłość tańca jako uniwersalnego języka sztuki oraz na rolę, jaką odgrywa we współczesnym świecie (program festiwalu „Dance of the World”, Gdańsk 1991). W Polsce festiwal ten odbył się dwukrotnie: w 1991 r. w Gdańsku i w 1996 r. w Warszawie. Żarliwą orędowniczką organizacji festiwalu w naszym kraju była Bożena Kociołkowska. Użyła wszystkich swoich sił, aby Dance of the World z całym swoim zapleczem artystycznym i edukacyjnym nie tylko odbył się w centralnych miejscach mapy kulturalnej kraju, lecz także, aby zwrócił uwagę władz, środowisk twórczych i miłośników tańca. To dzięki Bożenie Kociołkowskiej rzesze młodych ludzi – zarówno tych ze szkół baletowych, jak i tych, co o zawodowym tańczeniu tylko marzyli – dostały szokująco ogromną dawkę informacji o technikach, koncepcjach, stylach i metodach pracy artystycznej. Tej wiedzy nie da się przecenić. Wyniesiona z Dance of the World, przynosiła owoce w różnych nieoczekiwanych sytuacjach.
Festiwal, zwłaszcza ten gdański, miał piorunujące znaczenie. Spektakle, dziesięć warsztatów tanecznych w ciągu 12 dni w międzynarodowej obsadzie, w tym: afrykański, hinduski, taniec brzucha, kilka technik tańca modern, kompozycja, polski taniec ludowy i balet, a wszystko razem zwieńczone pokazem końcowym każdej grupy na scenie Opery Bałtyckiej w Gdańsku. To było coś! Ludzie po raz pierwszy na tak dużą skalę zobaczyli, czym jest taniec. Odkrywaliśmy wówczas świat na każdym kroku i w każdej dziedzinie. Odkrywaliśmy go również w tańcu. Ze względu na całkowicie innowacyjną formę na naszym rynku program festiwalu informował: warsztaty taneczne mają na celu szkolenie ciała, opanowanie techniki ruchu, wyrobienie poczucia rytmu, świadomości przestrzeni i kompozycji ruchu, rozbudzenie wrażliwości i umiejętności twórczych. Wszyscy uczestnicy obowiązani są czynnie uczestniczyć w wybranych zajęciach/warsztatach tanecznych. Jednym z wykładowców Dance of the World w Gdańsku był Avi Kaiser, który w znaczącym stopniu kilka miesięcy później przyczynił się do powstania Śląskiego Teatru Tańca. Był doradcą artystycznym i twórcą jednego z pierwszych spektakli Teatru. Kilka lat później Avi Kaiser, za sprawą Bałtyckiego Uniwersytetu Tańca, zaangażował się ponownie w tworzenie środowiska tancerzy współczesnych w Trójmieście.

Dance of the World zorganizowany był pod auspicjami Ministerstwa Kultury przez Centralny Ośrodek Pedagogiczny Szkolnictwa Artystycznego (przekształcony później w Centrum Edukacji Artystycznej), Państwową Szkołę Baletową w Gdańsku, Gdańskie Stowarzyszenie Miłośników Baletu, Internationale Tanzwerkstatt Bonn e.V. i przy wsparciu Ministerstwa Kultury Północnej Nadrenii i Westfalii.

Bożena Kociołkowska była jedną z najznakomitszych balerin baletu klasycznego w Polsce. Podróżowała, miała umysł otwarty i chłonny. Dance of the World sprowadziła do Polski w głębokim przekonaniu, że spowoduje on szybki rozwój tańca w naszym kraju – wierzyła, że go upowszechni i zmieni jego dość marną pozycję w kulturze. Za moich czasów – mawiała – można było uczyć się tylko baletu. Gdyby tak cofnąć czas, to ona sama zaczęłaby uczyć się tańca na nowo, bo taniec ma wiele twarzy. Sprowadzając Dance of the World do Polski, pragnęła dać młodym ludziom to, czego sama za młodu otrzymać nie mogła. I udało się jej, bo z zasianego przez nią wiele lat temu ziarna wyrosła dorodna roślina, która dojrzewając, rozsiała mnóstwo ziaren.

Dance of the World w 1991 r. w Gdańsku był pierwszym od 1934 r. festiwalem tańca zorganizowanym w Polsce na tak dużą, międzynarodową skalę. Warszawskie powtórzenie go w 1996 r. nie miało już tak wielkiego znaczenia. W ciągu kilku lat dzielących te wydarzenia powstał Śląski Teatr Tańca w 1991 r., który zainicjował międzynarodowe warsztaty organizowane w systemie comiesięcznych seminariów; w 1993 r. zorganizowana została pierwsza z (trwajacej do dziś) serii: Międzynarodowa Konferencja Tańca Współczesnego i Festiwal Sztuki Tanecznej w Bytomiu. W tym samym czasie Polski Teatr Tańca zaczął organizować swoje międzynarodowe Biennale. W 1996 r. miłośnicy tańca mieli juz znacznie więcej możliwości uczenia się tańca pod kierunkiem międzynarodowych artystów i mieli w tym znacznie większe doświadczenie.