Pseudonimy, przydomki czy przezwiska funkcjonują na tej samej zasadzie co imiona lub nazwiska i podlegają tym samym zasadom ortograficznym i fleksyjnym. Imiona męskie zakończone na akcentowane -e, a więc takie jak André czy René, mogą być traktowane jak rzeczowniki nieodmienne i pozostawać we wszystkich przypadkach zależnych w takiej samej formie jak w mianowniku, mogą też być odmieniane – tak właśnie jest to sformułowane w regule [240] 61.2. SO PWN: „Można też odmieniać imiona zakończone na -e (…) oraz akcentowane na ostatniej sylabie, np. Cesare [Czezare] (Cesarego, o Cesarem a. ndm); Imre (Imrego, o Imrem a. ndm); (…) André (Andrégo, o Andrém a. ndm); René (Renégo, o Reném a. ndm). Rzadko jednak spotykamy w tekstach formy odmienione takich imion. Choć polszczyzna jest językiem fleksyjnym i – mówiąc – zazwyczaj odmieniamy wszystko, co tylko da się w jakikolwiek sposób odmienić, to jednak z pisaniem sprawa ma się zupełnie inaczej. Skłonni jesteśmy raczej pozostawić w postaci nieodmienionej nawet łatwo odmieniające się nazwy własne niż ryzykować zmagania z ortografią i wyborem końcówki fleksyjnej w piśmie – bo przecież słowa ulatują, a pismo pozostaje…   
Zgodnie z tą samą regułą możemy też odmieniać lub pozostawiać bez odmiany przydomki piłkarzy: znakomitego Brazylijczyka Pelé lub znakomitego Brazylijczyka Pelégo, drugiego wybitnego Brazylijczyka Pepe lub drugiego wybitnego Brazylijczyka Pepego i młodszego od nich o pół wieku Portugalczyka Pepe lub młodszego od nich o pół wieku Portugalczyka Pepego.