Wszystkie trzy przymiotniki mają takie samo główne znaczenie: ‘północnoeuropejski’ albo ‘skandynawski’. Różnią się jedynie łączliwością, to jest kontekstem użycia. Najbardziej wszechstronny, uniwersalny jest przymiotnik NORDYCKI: mogą być NORDYCKIE rysy twarzy, kraje NORDYCKIE, plemiona NORDYCKIE czy mitologia NORDYCKA. Przymiotnik NORDYCZNY jest współcześnie rzadko używany, a niegdyś stosowany był przede wszystkim w etnografii i antropologii: typ NORDYCZNY to ‘typ antropologiczny białej rasy, charakteryzujący się wysokim wzrostem, smukłą budową ciała, nieco wydłużoną głową, wąską twarzą, jasną skórą oraz jasnymi, często falistymi włosami i niebieskimi oczami, występujący licznie u wybrzeży Morza Północnego i Bałtyku, zwłaszcza w krajach skandynawskich’ [USJP]. NORDYJSKI to przymiotnik stosowany najczęściej w odniesieniu do literatury i sztuki (np. literatura staroNORDYJSKA, sztuka staroNORDYJSKA), a także pojawiający się w zestawieniach mających charakter stereotypów, np. „próbowano twórczość [Szekspira], tak daleką od nordyjskiego opanowania i zrównoważenia, tłumaczyć jego celtyckim pochodzeniem” (J. Bystroń).