Prasłowiańszczyzna – jako język i jako kultura – nie była monolitem. Należy raczej przypuszczać, że język PRASŁOWIAŃSKI tworzyły liczne dialekty, które ze względu na migracje ludności, zwane wędrówkami ludów, stopniowo przekształcały się, tworząc odrębne rodziny językowe. W II w. n.e. Germanie z północy wędrują na południe. To przyczynia się do rozdzielenia się wspólnoty prasłowiańskiej na zachodnią i wschodnią, a co za tym idzie – wyodrębnienia się dialektów zachodnio- i wschodniosłowiańskich, oddzielonych od siebie Bugiem i jego dorzeczem. Słowianie wędrują dalej, tym razem na południe, poza granicę wyznaczoną przez Sudety i Karpaty. Kolejna fala migracyjna – trwający od połowy IV w. do połowy VI w. najazd ludów turko-tatarskich – skłania ich do przeprowadzki na dalsze tereny, aż na Bałkany, a następnie do częściowego powrotu na tereny dzisiejszych Czech i Słowacji. W IX w. klin naddunajskiej ekspansji niemieckiej z jednej strony, a madziarskiej z drugiej odcina żyjące dalej na południe plemiona słowiańskie i od tego czasu dialekty południowosłowiańskie zaczynają się kształtować odrębnie, a język przodków dzisiejszych Czechów i Słowaków zaczyna upodabniać się do dialektów zachodniosłowiańskich, z których już niebawem wyłoni się JĘZYK POLSKI.