Że to zapożyczenie – tego się zwykle domyślamy. Ale jakie były jego losy, o tym już nie każdy wie. Podobnie brzmiące i wyglądające słowa występują w wielu językach: niemieckie pikant, francuskie piquant, włoskie piccante. W ludowej łacinie, z której wywodzi się język włoski, funkcjonował czas. piccare ‘kłuć, dziobać, szczypać, drażnić’ pochodzący z kolei od rzecz. picus, pici ‘dzięcioł’ (dzisiaj to nazwa jednego z rodzajów w rodzinie dzięciołowatych). W zasadzie od samego początku istnienia ów „kłując” epitet służył do określania zarówno szczypiących w język potraw, jak i kąśliwych satyr. Ludwik Solski w swoich „Wspomnieniach” pisał tak o znakomitej przedwojennej aktorce teatralnej Adolfinie Zimajer: „Zniewalający wdzięk, uroda bardziej pikantna niż klasyczna (...). Ech, co tu mówić! Cała Polska za nią przepadała!”.