TRYBULA, dawniej zwana również TRZEBULĄ lub TREBULKĄ, to aromatyczna, choć niepozorna roślinka. Jest składnikiem włoszczyzny, choć nie jest warzywem. Należy do ziół, choć raczej nie przyrządza się z niej naparów. Ze względu na smak i zapach, nieco przypominający mirrę, wiązana jest z symboliką chrześcijańską (w południowych Niemczech zachował się nawet zwyczaj przyrządzania zupy z trybuli w Wielki Czwartek), choć jej jasnozielone listeczki zapewne już w czasach pogańskich wchodziły w skład potraw przygotowywanych na święto zrównania dnia i nocy, bo wierzono, że wzmacniają siły witalne, dają zdrowie i krzepę. Jej nazwę wywodzi się z łaciny, choć jej łacińska nazwa brzmi zupełnie inaczej. Możliwe, że nazwy TRYBULA, TRZEBULA, TREBULKA to przekształcone łacińskie określenie tribulus, używane w odniesieniu do kilku chwastów, rosnących w rejonach śródziemnomorskich i podobnych do naszych ostów. Możliwe, że ceniona już w czasach średniowiecznych TRYBULA o łacińskiej nazwie Anthriscus została pomylona z owymi chwastami przez zakonnych kronikarzy, choć – z drugiej strony – trudno o taką pomyłkę podejrzewać średniowiecznych mnichów, którzy całkiem nieźle znali się na ziołach…