„Flama to czyjaś kochanka. Słowo przestarzałe” – czytamy w „Innym słowniku języka polskiego” [ISJP, I, 411]. Starsze źródła kodyfikacji nie są tak dosadne i na przykład w słowniku W. Doroszewskiego FLAMA jest uznawana za słowo żartobliwe i definiowana jako „przelotna sympatia; zwykle kobieta będąca w danej chwili czyjąś sympatią; bogdanka”.  
Mało kto już dzisiaj nazywa kogoś innego czyjąś flamą lub swoją flamą, a trzeba wiedzieć, że słowo to ma wcale nie przyziemny, lecz bardzo namiętny źródłosłów: FLAMA pochodzi bowiem od francuskiego flamme ‘płomień’ – płomień miłości i namiętności, który rozpalał serca poetów i gorących kochanków.