Chociaż postać wyrazu nasuwa skojarzenia z topielą, topieniem (się) i topielcami, to jednak TOPOLA nie ma z nimi nic a nic wspólnego. TOPOLA – a w dialektach często (ta) TOPÓL – to stary wyraz, jeszcze prasłowiański, zachowany do dziś w niemal niezmienionej postaci (prasłowiańskie *topolь / *topola > współczesne polskie TOPOLA). Przypuszcza się, że słowo TOPOLA to pozostałość po kontaktach Słowian z ludem rzymskim – możliwe, że jest to przekształcone słowo papulus, które w łacinie ludowej odpowiadało klasycznemu populus ‘topola’. Z tej samej formy korzystali zapewne Germanie (współczesne niemieckie Pappel ‘topola’). W starożytnym Rzymie TOPOLA była drzewem śmierci – w Hadesie rósł gaj czarnych topól Perfesony, nimfy i bohaterowie przemieniali się w topole, gdy umierali z rozpaczy, a wieńce z topolowych gałązek były nieodłącznie związane z kultem (zmarłych) herosów. W wierzeniach słowiańskich TOPOLA również kojarzona jest ze śmiercią lub ze Złym: drżenie jej listków może być pierwszą oznaką zbliżania się złych duchów.