Wyraz CZAJNIK nie ma nic wspólnego z takimi czasownikami, jak czaić się czy przyczajać się. CZAJNIK zapożyczyliśmy w czasach zaborów z rosyjskiego (ros. чaйник < чaй ‘herbata’ – w ros. чaй to zapożyczenie fonetyczne z dial. północnochińskich). A czasownik CZAIĆ SIĘ to prasłowo – mieści się w nim zarówno sens spodziewania się czegoś, jak i długotrwałości działania (oznaczał to, co dzisiaj, czyli ‘czekać na kogoś w ukryciu z niecnym zamiarem’, a także ‘kryć się’, ‘spodziewać się czegoś’, ‘oczekiwać na coś’ i ‘robić coś bardzo wolno’).