Zapominamy.

Przechodzimy do porządku dziennego nad tym, że niedaleko, tuż za naszą wschodnią granicą, wciąż trwa wojna, giną ludzie, masakrowane są bezcenne zabytki. Wojna w Ukrainie po inwazji Rosji nie kończy się, i nic nie wskazuje, żeby ów stan rzeczy szybko miał się zmienić.

Tyle, że się przyzwyczajmy. Minęły czasy, kiedy z wypiekami na twarzy codziennie słuchaliśmy wieczornego raportu charyzmatycznego prezydenta Ukrainy, Wołodymyra Zełenskiego, nie mogąc powstrzymać łez. Teraz informacje o Ukrainie znikają z pierwszych stron gazet i z leadów portali.

I dlatego tym bardziej trzeba pokazywać filmy takie jak „Skąd dokąd” w reżyserii Macieja Hameli.

To wybitny dokument, nagradzany i szeroko komentowany, który powstał w pierwszych tygodniach inwazji Rosji na Ukrainę.

Hamela, jako wolontariusz, narażając zdrowie i życie, ze swoim mini-vanem ruszył na pomoc cywilom. Jest w tym filmie kierowcą ludzi uciekających z wojny, dowozi ich do granicy z Polską, albo z miasta do miasta. Jest także lustrem i spowiednikiem.

Ludzie opowiadają mu bowiem swoje historie. Są straszne, okrutne, chwilami także pocieszne i zabawne. Różni ludzie, pasażerowie, rozmaite narracje.

Siłą tego obserwacyjnego dokumentu z ducha Kazimierza Karabasza, jest umiejętność słuchania i usłyszenia tego, co ważne.

To drogowskaz dla nas, widzów, ale także empatycznych, chcę w to głęboko wierzyć, ludzi, dla których pomoc Ukrainie, pomoc naszym sąsiadom, ludziom skrzywdzonym i poniżonym, napadniętym na ich własnej ziemi, wciąż będzie priorytetem.

Łukasz Maciejewski