Opis: Raport wpisuje się w dyskusję nad miejscem filmów dla dzieci w polskiej kinematografii, w tym nad możliwymi sposobami wspierania takich produkcji przez Państwowy Instytut Sztuki Filmowej (opracowanie zostało zresztą dofinansowane przez PISF). Przeprowadzone badanie miało cel aplikacyjny, którym było wskazanie barier w rozwoju kinematografii dziecięcej oraz zaproponowanie rozwiązań pozwalających na ich zniwelowanie. Podstawowy schemat badania został zaprezentowany w przejrzystej formie punktów i tabel (choć może lepiej byłoby je umieścić na pierwszych stronach tekstu, a nie dopiero na początku części drugiej).

Kilkanaście początkowych stron przeznaczyły autorki na desk research, omawiając problemy z definiowaniem filmów dla dzieci, wybrane systemy ochrony młodej widowni przed potencjalnie szkodliwymi treściami (w tym rating PEGI) oraz sytuację filmów dla dzieci w Europie i Polsce. Ta część raportu dość przekonująco pokazuje, że polskie kino dziecięce jest od lat słabo rozwinięte i mało widoczne. Autorki przywołują na przykład dane, według których w latach 2004–2013 wskaźnik udziału filmów dla dzieci w ogólnej produkcji filmowej był w Polsce jednym z najniższych w Europie.

Druga część opisuje wyniki wywiadów z producentami, dystrybutorami, agentami, edukatorami oraz organizatorami festiwali filmów dziecięcych. Pewne wątpliwości budzi tutaj dwustronicowy fragment uzasadniający wybór metod badawczych: napisany został w stylu akademickim (może więc nie być jasny dla odbiorców nieakademickich), a jednocześnie zawiera głównie podstawowe informacje (nie wniesie więc wiele z perspektywy czytelników będących naukowcami). Trzeba natomiast pochwalić zwięzły i zarazem systematyczny opis poszczególnych metod i źródeł danych.

Zwięzłością i systematycznością wyróżnia się także analiza danych otrzymanych w wywiadach. Została on podzielona na kilka sekcji z tytułami nadanymi przez autorki (na przykład Definicja i istota filmu dla dzieci), a w obrębie każdej sekcji – na szereg krótkich fragmentów, dla których nagłówkami są cytaty z rozmów (cytaty stanowią również zasadniczą część tekstu głównego). Dzięki takiej formule analiza jest zarazem ciekawa i uporządkowana. Ponadto część empiryczna kończy się krótkim studium przypadku (dotyczy ono niedawnego filmu Klub włóczykijów), które dodatkowo urozmaica lekturę.

Całemu dokumentowi przydałaby się nieco dokładniejsza redakcja i korekta językowa, nie wpływa to jednak na jego jakość merytoryczną. Opracowaniu należy się pozytywna ocena, jest ono bowiem przykładem raportu bardzo treściwego i klarownie skonstruowanego, a dobrze zaprojektowana szata graficzna – dość powściągliwa, ale sprzyjająca sprawnej lekturze – zwiększa szansę na to, że dotrze ono do zainteresowanych odbiorców. Tekst stanowi więc istotny głos w dyskusji o polskiej kinematografii dziecięcej w ważnym dla niej okresie.

Stanisław Krawczyk

Język: polski

Zasięg: Polska

Słowa kluczowe: dzieci, film, kino, kinematografia, edukacja