Tak za czasów Kochanowskiego zwano żołnierza tureckiego. Słowo niemal zapomniane wskrzesił dopiero Trembecki, a za nim także romantycy, później oczywiście Sienkiewicz. W gwarze lwowskiej POHANIEC był obelgą i oznaczał niegodziwca, nędznika, nikczemnika. W takim znaczeniu również spotyka się je w literaturze. Słowo najprawdopodobniej pochodzi z ukraińskiego, w którym do dziś jest używane w ogólnym znaczeniu ‘niegodziwiec’ (od ukraińskiego przymiotnika pohanyj oznaczającego ’zły, kiepski, marny, wadliwy’). Bywa także kojarzone z formą poganiec, będącą przekształceniem słowa poganin.