Początek rozważań stanowi analiza tytułowej pary pojęć oraz przedstawienie postmodernistycznych interpretacji myśli sokratejskiej (W.Szturc, A. Krokiewicz, I. Krońska, G. Reale) Oddzielną uwagę poświęca autorka roli ironii i dialektyki w pisarstwie filozoficznym Rorty’ego. Następnie prezentuje interpretację koncepcji Sokratesa w ujęciu Marka Kwieka. Sama autorka podkreśla oparcie dialektyki greckiego filozofa na „słowie i czynie”. Dostrzega także związki tej dialektyki z koncepcjami M. Bachtina oraz O. Marquarda („niezwieńczony dialog”, „komunikacja multiwersalna’). Tak rozumianą dialektykę, opartą na zasadzie dialogu, uważa za najlepszą strategię dla praktyk edukacyjnych.

Autor podejmuje kwestię wprowadzenia do szkół przedmiotu pod nazwą Wiedza o kulturze oraz trudności, których nastręcza zakreślenie obszaru jego nauczania. W jego skład wchodzą trzy inne przedmioty: wiedza o kulturze, wiedza o sztuce oraz przygotowanie do uczestnictwa w kulturze, których realizacja w pełnym zakresie nie jest możliwa. Autor przedstawia listę argumentów przemawiających za tym, iż przekazywanie wiedzy w zakresie kultury i sztuki w szkołach jest ważne i potrzebne. Prezentuje również założenia, na których oprzeć powinno się nowe opracowanie nauczania Wiedzy o kulturze w szkołach.