Autorka artykułu opisuje historię warszawskiej dzielnicy Muranów. Szczególny nacisk kładzie na urbanistyczne i architektonieczne losy tej dzielnicy oraz na kontrasty między Muranowem sprzed II wojny światowej, a tym powstałym po jej zakończeniu i powojennej odbudowie.

Artykuł ten omawia historię wystawienia na scenie przedstawienia przygotowanego na podstawie „Zdążyć przed Panem Bogiem” Hanny Krall. Zostaje omówiony sposób powstania scenicznej adaptacji, sposób w jaki została wystawiona oraz reakcje które wywołała wśród krytyków.

Piotr Winskowski analizuje artystyczne środki wyrazu zastosowane na wystawie Wojciecha Prażmowskiego „Auschwitz Apel” oraz w instalacji Marianny Michałowskiej i Romana Soroko zatytułowanej „Widzę w moich snach miejsce oddychające pustką”. Zdaniem autora artykułu twórczość artystyczna poszukująca syntezy doświadczeń i nowych znaczeń ma większe szanse na obronienia nas przed powtórką Holokaustu, niż sztuka eksploatująca literalnie ten temat i ryzykująca jego kulturalne „zużycie”.

W artykule została omówiona wystawa Wojciecha Prażmowskiego „Auschwitz Apel”. Autorka dzieli się również swoimi refleksjami i interpretacjami na jej temat. Tekst artykułu został uzupełniony o reprodukcje fotografii pochodzących z tej wystawy.

Roland Schefferski opowiada o swojej pracy „They’ve just pulled over”, co skłoniło go do jej stworzenia i co miała jego zdaniem przekazać ta praca. Zdaniem autora pamięć Holokaustu nie powinna ograniczać się do znajomości pewnych faktów z przeszłości, powinna zaś pobudzać międzyludzką wrażliwość.

Artykuł przedstawia motyw drogi w jego różnych aspektach, gdzie występuje, czemu często służy. Dokładnie autorka artykułu opisuje sposób w jaki motyw drogi został wykorzystany w Żydowskim Muzeum w Berlinie i Muzeum Felixa Nussbauma w Osnabrucka. Autorka zastanawia się czy są to muzea czy też nietypowe pomniki.

Autor artykułu opisuje i analizuje polskie literackie odpowiedzi na Holokaust, m. in. utwory Dawida Rubinowicza, Czesława Miłosza, Jerzego Andrzejewskiego, Tadeusza Borowskiego, Krystyny Żywulskiej, Jerzego Ficowskiego. Zdaniem Henryka Grynberga literatura po Auschwitz jest możliwa. Powinna jednak brać pod uwagę zmianę perspektywy i nowe punkty odniesienia w rzeczywistości po Auschwitz.

W tym artykule przedstawiony zostaje stosunek sztuki do traumatycznych doświadczeń i sposobu w jaki można podchodzić do wspomnień o nich. Czy staną się one przyczyną nienawiści i stałęgo zranienia, czy też wzmocnią więzi wspólnotowe? Zdaniem autorki sztuka przeformułowuje problem zapomnienia-pamiętania w problem w jaki sposób pamiętać.