Przymiotnik ten zapisujemy obecnie przez rz: ZADZIERZYSTY i wymawiamy [zadzieżysty] – tylko taka postać jest zgodna ze współczesną normą. Dawniej miał także oboczną pisownię i wymowę „zadzierżysty” i więcej znaczeń. Oznaczał ‘szorstki, chropawy, mający zadry’ („Ręka matki jest szorstka, zadzierzysta, strzępiasta od ciupania węgli w piwnicy...” – pisał Michał Rusinek w powieści „Burza”), ‘zadarty, sterczący’ („czub zadzierzysty”) oraz ‘pewny siebie, czupurny, zawadiacki, lubiący zadzierać z innymi lub świadczący o takich cechach’(„miał minę zadzierzystą, oczy żywe, wąs miotlasty” – opisywał jednego ze swoich bohaterów Wiktor Gomulicki). Tylko ostatnie znaczenie przetrwało do dziś, a i tak jest to słowo coraz rzadziej używane. Skojarzmy je z zadziorami, a wtedy zapamiętamy i pisownię, i wymowę, i znaczenie.