Zanim język specjalistyczny zawłaszczył SZREŃ, słowo to było jedną z wersji fonetycznych wyrazu SZRON. Żeńskorodzajowa SZREŃ powstała tak samo jak męskorodzajowy SZRON – od prasłowiańskiej postaci *sernъ ‘białawy, szarawy, siwawy’. W dialektach zachowały się również dawne – obocznie używane – formy fonetyczne SZROŃ i SREŃ. W różnych regionach mianem SZREŃ, SZROŃ lub SREŃ nazywano albo zmrożony osad na trawie (w takim użyciu SZREŃ jest w pełni synonimiczna ze SZRONEM), albo zmrożony osad na gałęziach drzew (dziś w takim użyciu SZADŹ), albo zmrożony osad na warstwie śniegu, czyli zamarzniętą skorupę śniegu, albo drobniutkie kuleczki zmrożonego śniegu, albo nawet sam przymrozek. Naukowcy (przyrodnicy, meteorolodzy) na potrzeby terminologiczne wyłonili z tych znaczeń jedno – w języku fachowym SZREŃ to ‘cienka warstwa zbitego, zlodowaciałego śniegu na powierzchni pokrywy śnieżnej’. Wieloznaczeniowa SZREŃ ustabilizowała się zatem jako określenie „szronu powstającego na śniegu”.