Jak sama nazwa wskazuje, PIÓRNIK służy – a raczej służył – do noszenia piór. Piórami – takimi prawdziwymi, gęsimi – pisano, odkąd wynaleziono pismo. Pióra były łatwe do pozyskania (wystarczyło dopaść gęś, a później porozcierać sińce zadane gęsim dziobem), ale miały wadę: były kruche i łatwo się łamały, dlatego do ich przechowywania używano PIÓRNIKÓW – drewnianych pudełeczek zaopatrzonych w wieczko. W takim PIÓRNIKU można było nie tylko przechowywać pióra, lecz także je zabierać ze sobą, gdy była taka potrzeba. Jest więc oczywiste, że PIÓRNIKI – zawierające już niekoniecznie ptasie pióra, a raczej stalówki i obsadki, którymi owe pióra zastąpiono – stały się obowiązkowym wyposażeniem szkolnej teczki i (nieco później) szkolnego tornistra. Pod koniec XIX w. do PIÓRNIKÓW z powrotem trafiły pióra, ale tym razem – wieczne. WIECZNE PIÓRO to amerykański wynalazek, opatentowany mniej więcej w tym samym czasie, kiedy w „Kurierze Codziennym” zaczęła w odcinkach ukazywać się „Lalka” Bolesława Prusa.