To – podobnie jak wykrzyknik – nieodmienna część mowy, która jednak – w przeciwieństwie do wykrzyknika – nie zawsze ma postać samodzielnego wyrazu: czasem jest tylko cząstką „doklejaną” do innych wyrazów. Partykuła to zwykle drobinka językowa, wyrażamy nią niezdecydowanie, wątpliwość, wahanie, niepewność. Ale ta drobinka językowa ma jednak wielką moc – może bowiem całkiem zmienić sens wypowiedzi, dlatego że partykułami są nie tylko takie wyrazy, jak: ‘no’, ‘chyba’, ‘pewnie’, ‘tak’ czy cząstki ‘by’ i ‘-by’, ‘-ż’ i ‘-że’, lecz także całkowicie zmieniająca sens wyrazów i wypowiedzeń cząstka ‘nie’. W tradycyjnych gramatykach wyróżnia się aż 11 rodzajów partykuł (pytające, przeczące, twierdzące, życzące, rozkazujące, przypuszczające, wątpiące, wzmacniające, ograniczające, mnożne i nieokreślone), ale w nowszych klasyfikacjach są „wrzucane” do jednego wielkiego „wora” partykuło-przysłówków, a te z nich, które występują niesamodzielnie są określane po prostu mianem cząstek językowych.