Określenie LUDYCZNY – wyjątkowo chętnie stosowane przez antropologów – jest słowem książkowym i erudycyjnym. Powstało od podstawy łacińskiej: ludus ‘zabawa’, a nie od polskiej: lud (czy to jako synonimu chłopstwa i mas pracujących, czy społeczeństwa, czy narodu), nie oznacza zatem ani ‘związany z ludem’, ani ‘odnoszący się do ludu’, ani ‘pochodzący z ludu’. Takie znaczenie ma przymiotnik LUDOWY. Natomiast LUDYCZNY – przypomnijmy raz jeszcze: utworzony od łacińskiej podstawy ludus ‘gra, zabawa’ – oznacza ‘dotyczący gier, zabaw; rozrywkowy, zabawowy; taki, który bawi’. Od tej samej podstawy wywodzi się też LUDYZM jako postawa życiowa – ‘skłonność do bawienia się, odczuwanie potrzeby częstej zabawy, nieustannych rozrywek’. Nie należy więc mylić LUDYCZNOŚCI z LUDOWOŚCIĄ, choć LUDOWOŚĆ może być LUDYCZNA, a LUDYCZNOŚĆ – LUDOWA.